Rezultatima koje je napravio vodeći najbolje jugoslovenske i evropske klubove, a posebno reprezentaciju, pozicionirao je srpsku košarku na najviše mesto u evropskim i svjetskim okvirima.
U najtežem periodu srpske košarke, poslije raspada SFRJ i zabrane takmičenja sportistima, Duda se zajedno sa legendarnim Borom Stankovićem preko svojih veza i svog autoriteta borio i izborio za to da selekcija SRJ na mala vrata, kroz kvalifikacije, ode na šampionat u Atini i tamo ispiše možda i najljepšu priču srpskog sporta.
Koliko je veliki čovjek bio pokazuje i odluka da se odmah poslije Atine stavi u funkciju savjetnika, sada već najtrofejnijeg evropskog trenera Željka Obradovića, prepusti mu poziciju selektora i zajedno ponovo pokore Evropu i svijet.
Kao igrač cijelu karijeru proveo je u Radničkom na Crvenom krstu od 1958. do 1968. godine i igrao u Prvoj ligi Jugoslavije, u to vrijeme najboljoj evropskoj ligi.
Trenersku karijeru započeo je u juniorima Radničkog, gde je do smrti bio na funkciji počasnog predsjednika.
Iz Radničkog je otišao u Partizan, osvojio titulu, Kup, Kup Koraća, potom je radio u Arisu, zatim se vratio u Radnički i predvodio ga dve sezone od 1982. do 1984. godine.
Trenerski put trasirao je u Šibenki, Vojvodini, PAOK-u, Panionisu, Olimpijakosu, AEK-u, moskovskom CSKA, Dinamu i Efesu, gdje je osvajao evropske i domaće trofeje.
U reprezentaciji je debitovao 1987. godine na EP u Grčkoj kao asistent selektora Krešimira Ćosića i to bronzanom medaljom, a potom je predvodio državni tim do zlata na Univerzijadi 1987. godine u Zagrebu.
Potom je postao selektor i prvo je osvojio srebro na Olimpijskim igrama u Seulu 1988, da bi kasnije uslijedile tri zlatne medalje – Evropsko prvenstvo u Zagrebu, Svjetsko prvenstvo u Argentini i šampionat Evrope u Italiji.
Kao selektor Savezne republike Jugoslavije predvodio je ekipu do zlata na prvenstvu Evrope u Atini 1995. godine, a potom je kao član stručnog štaba Željka Obradovića učestvovao u osvajanju srebra na Olimpijskim igrama u Atlanti, zlata na EP u Španiji i Svjetskom prvenstvu u Grčkoj, kao i bronze na prvenstvu Evrope 1999. godine.
Kasnije se vratio na poziciju selektora Srbije i donio prvu medalju sa prvenstva Evrope 2009. godine u Poljskoj.
Trenersku karijeru završio je 2016. godine, a veličanstven oproštajni meč organizovan je u Atini 2017. godine.
Ivković je bio poznat i kao strastveni golubar, a u njegovoj biografiji izdvaja se i podatak da je rođak čuvenog srpskog naučnika Nikole Tesle.
Sredinom januara ove godine u Muzeju Jugoslavije Ivkoviću dodijeljena mu je nagrada za životno djelo Sportskog društva Radnički, a priznanje su mu uručili najmlađi članovi SD Radnički, a svečanosti je tada prisustvovao i predsednik Srbije Aleksandar Vučić.
-Želeo bih da se zahvalim na ovom velikom odlikovanju SD Radnički. Sigurno da je u ovih 100 godina bilo funkcionera i igrača koji su zaslužili ovo priznanje. Ja sam vrhunske rezultate ostvarivao sa klubovima i reprezentacijom, možda bi bilo bolje da se ova nagrada dodeljuje za vernost. Nije retko da se kaže veran kao pas, a ja sam tako ostao veran Radničkom – rekao je tada Ivković na dodeli priznanja u Muzeju Jugoslavije.
Ivković nije dočekao izgradnju novig objekta na Crvenom Krstu.
Preminuo je jutros u šest časova i 50 minuta o u bolnici u Beogradu od posljedica vode u plućima i herpesa