Gost najnovije epizode emisije „Dok anđeli spavaju“, episkop bački Irinej Bulović, sa autorkom Marinom Rajević Savić razgovarao je o hrišćanstvu na Zapadu, duhovnim idealima pravoslavne crkve, monaškom životu, važnosti duhovnog rukovodstva i „medijskom linčovanju“.
Episkop bački Irinej Bulović rođen je 11. februara 1947. godine u Stanišiću, u Bačkoj, dobivši na krštenju ime Mirko. Osnovnu školu završio je u rodnom mjestu, a gimnaziju u Somboru 1965. godine. Diplomirao je na Bogoslovskom fakultetu Srpske pravoslavne crkve u Beogradu 1969. godine.
Na redovnom zasjedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve 1989. godine izabran je za episkopa moravičkog, vikara patrijarhu srpskom, a potom je posle hirotonije u Pećkoj patrijaršiji 20. maja 1990. godine, izabran za episkopa bačkog i ustoličen u Novom Sadu, 23. decembra iste godine.
Odnos između države i Crkve: „Kooperativna odvojenost“
Episkop Irinej napomenuo je da Crkva i država nikada ne mogu biti smješane u jednu cjelinu, jer su im prirode sasvim drugačije:
„Kada govorimo o odnosu države i crkve, možemo reći da se radi o saglasju, bolje reći o „kooperativnoj odvojenosti“. Država je, ipak, od ovoga svijeta, ograničena istorijskim uslovljenostima i njen zadatak je da omogući što civilizovaniji i normalniji život jednog društva ili, po apostolu Pavlu, da suzbije zlo među ljudima. Zamislite šta bi bilo da nema države i zakona, a postoji, recimo, dozvola da svako upotrebljava oružje i kupuje ga na prvom uglu, kao što je slučaj na velikom prekomorskom kontinentu. Država, principijelno, nije zla po sebe. Postoji neka manihejska sklonost, u nekim hrišćanskim krugovima, da je država oličenje zla, a da Crkva treba da bude izdvojeni čistunac, što je apsolutno nemoguće. Mi živimo u svijetu, iako kao Crkva nismo od svijeta, po rečima Svetog Pisma, ali živimo za taj svijet, ne protiv njega. Za život svijeta. U tom smislu, uvijek je korisno da odnosi države i Crkve budu, što je više moguće, harmonični. Da država prepozna da Crkva nije partijski ili politički faktor, nego da je ona duhovna sila koja objedinjuje sve, nezavisno od bilo kakvih podjela i posebnih ideoloških ili drugih stavova“.
Kosovo i Metohija
Episkop bački osvrnuo se i na period života koji je proveo na Kosovu i Metohiji, zajedno sa blaženopočivšim patrijarhom Pavlom. Kao i sva iskustva, kazao je Irinej, i ono je, s jedne strane, bilo tragično, a s druge, neuporedivo blagotvorno.
„Često, dok ne vidimo život naše Crkve i našeg naroda u najtežim mogućim uslovima, nemamo dovoljno osjećaj realnosti. Olako dajemo savjete i kad nam ih neko ne traži. Olako osuđujemo druge. Imate i takvih koji se busaju u prsa i pozivaju na bezuslovnu borbu protiv svega što je opasnost za naš narod, pritom sami nisu kao turisti, a kamoli kao poslanici ili poklonici otišli u naše svetinje tamo ili posjetili bilo koje naselje na Kosovu i Metohiji. Kosovo i Metohija za nas nisu efemerna činjenica. Mi smatramo da je to kičma našeg identiteta. I zbog svetinja na tako malom prostoru i posle toliko vjekova razaranja, nema nigdje u Evropi toliko svetinja, crkava, manastira i spomenika, i ne samo to, tamo imamo jedan sačuvan divan dio našeg naroda, pobožnog i crkvenog, koji je spreman na trpljenje koji mnogi drugi, kojima su usta puna patriotizma ne bi ni prihvatili a kamo li izdržali.“, istakao je episkop bački.
